Sinds jaar en dag heeft Ongezine de start gevormd van onze wens om een eigen weerbarstige puur Eindhovense rauwheid tonende, dwarsdenkende, eigenzinnige, humoristische en speelse uitgeverij op te zetten. Nu, jaren later zijn we er eindelijk aangekomen. Wat ooit begon als een mini side-project van ons programma: “Onuitgesproken” is nu compleet volwassen en uitgegroeid tot dat wat we in onze stoutste dromen niet hadden kunnen bedenken… Werkelijkheid.
Jaren terug, wilde we verslagleggen over de community. Op onze cv’s kunnen zetten dat we ook ooit redactie hadden gedaan, of in een magazine gepubliceerd waren. We wilde af van de duizenden regels en eisen en moeilijkheidsgraden die de Brabantse woordkunstenaren het onmogelijk maakte om ergens door te komen. Wij wilde een weerwoord geven aan alles dat gelikt en procedureel is. Aan het publiceren zonder ziel maar met winstoogmerk. Daar zijn wij wars van.
Dus deden we zoals alle typische do-it-yourself-zielen het gewoon zelluf. We bedachten een magazine voor de artiesten die wij te ongezien en te onzichtbaar vonden (hands Ongezine). We gaven het zelf vorm binnen onze vrijwilligersgroep. We verzamelde het materiaal zelf. We printte alle exemplaren, één voor één, op gekleurd papier, illegaal bij Dynamo (het jongerencentrum in de binnenstad van Eindhoven). Gekleurd want, dat werd nooit gebruikt en dus zou niemand 300 velletjes missen. Daarna kwam wat we ons toch wel herinneren als het zwaarste werk: het nieten.
Op een plek zoals Dynamo. Waar gelukkig voor ons op vrijdag nauwelijks vast personeel aanwezig was, dus veel vrijheid om stiekem per ongeluk, oepsie, op 100 keer in plaats van 10 keer afdrukken te klikken. Was ook iets anders niet, niet op vrijdagen en ook niet de rest van de week: er waren geen fatsoenlijke A4 nietmachines. Je weet wel, het soort dat in het midden van een stapel A4-tjes een nietje maakt en dan ook perfect uitgelijnd kan doen op twee plekken zodat je een mooi boekje krijgt. Waarom zou een jongerencentrum dat fungeert als poppodium zoiets überhaupt hebben? Ja. Goede vraag. Nouja. Er was dus zo’n ding. Nog ouder dan de steentijd. En met twee vrijwilligers en vier handen tegelijkertijd moesten we op die nietmachine duwen om ook maar een half nietje in te kunnen slaan.
Ik zweer lieve lezers, de eerste drie uitgaves van de Ongezine zijn met het letterlijke bloed, zweet, tranen en blaarvocht van onze eigen Jessica Bartels en Carmen Verduyn gemaakt. Als je een Ongezine uit het jaar 2018 of 2019 hebt en je al die tijd al afvroeg wat dat vlekje rondom het nietje is, een van die vier lichamelijke sappen. Sorry. Wij vinden het zelf even goor én pijnlijk.
Sinds die tijd hebben we gelukkig niet alleen dat blaarvocht maar ook de slapeloze nachten en het computerogen dreamteam (pun intended) Andrea Kriegl en Noemi Hofstede hun tomeloze uren in InDesign dubbel en dik beloond gekregen van jullie: ons publiek. Onze mensen. Het volluk.
Na de eerste jaren bouwen waar nog niks stond en ook geen ondergrond was met een geweldige groep vrijwilligers gevuld van vreemde vogels en passiegrage praters, genoten we in 2020 een nominatie voor de Stimuleringprijs van Cultuur Eindhoven. Wat een geweldige kroon op ons werk binnen het steeds verder groeiende spoken word platform én de community die we bouwde in Eindhoven en omstreken met Onuitgesproken, Losse Eindjes & Ongezine.
Met de uitzonderlijke verrukking dat de jury van de prijs de pitch van Danny X Kuijper en Carmen Verduyn met een uitmuntend en veelbelovend beoordeelden hadden wij een financiële impuls gewonnen te spenderen naar eigen inzicht om ons zo goed mogelijk door te kunnen laten ontwikkelen.
Omdat wij dat geld graag wilde investeren in producten – zodat we ook op de langere termijn zonder de impuls, zelfvoorzienend en autonoom zouden kunnen blijven – hebben we als eerste try out dat jaar, een heus gedrukte Ongezine-zomer-doe-boek gemaakt. Voor het eerst waren we in Glossy. Hoefde Jessica en Carmen hun handen niet kapot te slaan op de nietmachine. Was niemand van Dynamo boos dat “plots” de inkt op was van elke printer in het gebouw. En kon het publiek de publicatie tijdens corona tijd gewoon thuis laten bezorgen en op hun deurmat krijgen alsof het nooit anders was geweest.
Dat een eerste uitproberen zo veel liefde, zo veel interesse, reacties en oprecht geweldige verhalen opleverde vanuit de community was voor ons – vooral in de Coronatijd ik bedoel we zijn podiumbeesten zien en gezien worden verslaafd, we zijn mensen van bij de bar hangen en mengen – als een lichtpuntje en verademing dwars door alle onzekerheid en chaos in de wereld heen. Een manier om verbonden te blijven met ons publiek. Om nog steeds samen te zijn al was er nog zo veel afstand. Het smaakte naar nog meer en nog professioneler.
Van mini try out, naar eerste paperback bij een echte drukker, naar nu een eigen uitgeverij met ISBN-nummers, webshop, distributiekanalen (wij dachten niet ooit dit woord in onze mond te halen overigens) en al. Verdomme wat is ons vak prachtig. Ook komend jaar geven we traditiegetrouw weer een self-titeld “Ongezine” (006) uit.
Ook dit jaar is dé 006 gevuld met werk van de studenten van WoordenKots040. Eindhovense community leaders en leden. Met oude bekende en nieuwe gezichten die dichten vanuit ons eigen Brabstad (Brabantserandstadregio-jonguh).
Wil je de Ongezine en onze droom om nog verder door te kunnen groeien bij voorbaat al steunen omdat het idee dat al die lieve handjes van vrijwilligers jaren blaren hadden je week maakt en in het hart raakt? Ga dan linea recta naar onze webshop.
Wil je hem graag cadeau doen aan iemand die het meer kan waarderen dan jezelf? Kan via deze link. Wil je hem kopen om daarmee een vis in te rollen? Nou nee. Doe dat maar liever met het partijplan van de PVV.
