“Drosha Asks The Culture”, is een serie artikelen in de vorm van protest, bevraging en onderzoek. Het is een pleidooi voor The Culture. Een weerwoord op wat is en een smeekbede voor wat zou kunnen zijn. Straight from the heart.
“Drosha Asks The Culture”, is een serie artikelen in de vorm van protest, bevraging en onderzoek. Het is een pleidooi voor The Culture. Een weerwoord op wat is en een smeekbede voor wat zou kunnen zijn. Straight from the heart.
Er zwerven een hoop mythes en aannames rondom Urban. De oudste term die ik ooit hoorde is “de kwikzilver cultuur” die verwijst naar hoe ongrijpbaar deze cultuur voor vele is. Je kan “Urban” niet echt samenvoegen in een effectief curriculum, je kunt géén CAO maken voor HipHop medewerkers. Lees mijn vorige artikel over de “Mythe van Urban Culture”.
Ja zeker er zijn pogingen, denk aan de Dansopleiding in Utrecht met een redelijk programma voor HiphHop dans of de Rock Academie. Her en der zijn er ook manieren om jezelf echt een hip hop professional te noemen, meestal als kunstenaar of artist soms als ondernemer achter de schermen.
Toch is de essentie lastig te vangen in een bedrijf die als basis heel andere uitgangspunten heeft dan; “Love, Peace, Unity & Having Fun”.
Ik heb in het vorige artikel al mijn blik op het HipHop werkveld uitgelegd: het staat nog in de kinderschoenen, máár toch speelt er “iets”. Het eerste grote rapport over Urban van J. Donkers is al aardig verouderd, de nieuwste van Unesco is aardig vaag. Vooral als het gaat over harde cijfers, dingen zoals;
zijn er nauwelijks, of ze zijn niet makkelijk toegankelijk. Er zijn instituten die zich ermee bezig houden zoals LKCA (landelijk kenniscentrum cultuureducatie en amateurkunst) en FCP (fonds cultuur participatie) maar écht inzicht heb je op dit moment nergens.
Of publiek op de HipHop kunst met de grote K zit te wachten is ook nog een vraag. En toch zit er iets wat collectief wordt gezien en gevoeld een beweging die al aardig wat jaren zijn weg baant door de cultuur sector.
Ik heb mijn hele leven in het Westen eigenlijk doorgebracht als HipHopper. Ik heb een zogenaamde bi-culturele achtergrond als eerste generatie immigrant, echter identificeer ik mezelf niet met enige vorm van die achtergronden, ik voel me vooral en identificeer mezelf als; een danser, een vader, voor een man, voor een rus – een HipHopper. En ik ben niet de enige…
Ik zeg zelf graag dat Urban Culture & Sport de grootste jeugdcultuur van de wereld is. En tegelijkertijd ik heb nooit harde cijfers gezien die dat bewijzen. Dus ook vanuit mij is het een mythe én aanname. En toch is er iets waardoor wij het geloven.
En volgens mij is dat de échte kern van onze cultuur, het is mythe, het is echt, het is lastig te bevatten maar je ziet en hoort het om je heen. Je kan het lastig be-re-ke-nen maar het is wel zeker kapitaal krachtig: Sociaal Kapitaal.
Er zijn verschillende definities voor deze term, ik heb de term vaker gehoord bij hippe sociologen en over gelezen in artikelen. Maar één definitie was “spot on” de waarde van een sociale netwerk bestaande uit individuen en gemeenschappen. Dat heb ik vervolgens tegenover een ander sociaal-economisch begrip gezet – sociale mobiliteit – dat is weer het vermogen van mensen om te klimmen op de sociale ladder.
Eén van de dingen die onze cultuur zo bijzonder maakt is dat je uit niets iets kan maken, letterlijk ‘n HipHop slogan, en tijdens dat maakproces stijg je op de sociale ladder. Je leert overleven door middel van zelf expressie en je moet een plek vinden in je community, les geven, organiseren, winnen, verliezen etc. Daardoor bouw je netwerken die focussen op creativiteit en zelfredzaamheid, soms bewegen ze zich als gangs of crews, soms als hele confederaties.
Wat deze netwerken bijzonder maakt is elkaar op verschillende manieren helpen creëert sociaal kapitaal, als je maar lang genoeg je vak beoefend leer je doorzetten, leer je ondernemen, leer je anticiperen en aanpassen, alle dingen die in onze westerse maatschappij zo nodig zijn.
Zelfs de supersterren die aan deze hechte netwerken ontsnappen, denk hier vooral aan het giga succes van rap muziek, inspireren door hun kunst miljoenen om zelf te dromen om groot te zijn, om deze dromen te bereiken kom je weer vroeger of later in zo ‘n sociaal netwerk.
Zo kunnen veel mensen uit gemarginaliseerde gemeenschappen een eigen kunstvorm beoefenen. Deze kunstvorm gaat over kansen creëren, ondernemen en gemeenschappelijke waarden creëren. Ik ben zelf geen Centraal PlanBureau maar zelfs met mijn beperkte financiële kennis denk ik dat Urban Culture & Sports van bijzondere waarde zijn voor de maatschappij, één stuwende kracht voor een brede groep, voornamelijk jonge mensen, met allerlei labels, die zich tot meer dan wat op ze geplakt is in de schoolbanken of op straat (door)ontwikkelen.
Iedereen die helpt deze cultuur op te bouwen mag zichzelf rijk noemen. Kan er iets op tegen deze vorm van sociaal kapitaal vergaren? Ik denk het niet.
Share, spread & teach* ❤️
Andrey “Drosha” Grekhov (1980) is een parel van deze tijd. Een goed verstopte wereldse denker. Een afgeschermde lobbyist voor The Culture. Een man van woord en daad in het onzichtbare.
Drosha kwam voor het eerst in aanraking met HipHop toen hij nog onder het communistische regime leefde. Eenmaal in Nederland aangekomen bood Breaken hem een troost en verbinding die niet te vinden was in taal. Het liet hem vriendschappen bouwen zonder ook maar een woord Nederlands te spreken. Het gaf hem hoop op een betere toekomst. Een doel in het leven.
Door de jaren heen is Drosha van puber die in jeugd- en winkelcentra trainde uitgegroeid tot wereld kampioen experimentele dans bij Juste Debout. Hij heeft als eerste hiphop maker de Prins Bernhard Cultuurprijs gewonnen. Is artistieke leider van Sample Culture en Emoves. En zijn theaterstukken speelde over de hele wereld, onder andere bij Jonzi D’s Breakin’ Convention.
Drosha is veel, maar één constante in al zijn activiteiten: hij is een voorvechter van The Culture, een patronaat, een onvermoeielijke aanstichter van door-ontwikkeling en preservatie van The Culture.
Geschreven door Andre ”Drosha” Grekhov
Regie door Carmen Verduyn
Dit is een collab met: Ongezine Uitgeverij
